سردی باران...

عزیزم آشنای خلوت چشمان غمگینم

کجا ماندی که در افسون دیدارت

پریشانم، هراسانم، گناهم چیست؟

نمی دانم
بگو تا خاطرم را با تو بنشانم
و تو

در مردم چشمان بغض آلودم
در آن دریا که طوفانش همه اشک و
کرانش

ساحلی از ماتم و افسوس
بخوانی دفتر دوران تنهایی
ببینی خانه ام را

رو به ویرانی
چه سنگین خاطراتی بود

می دانی؟
سکوتی را که در لب های تو پژمرد
به هنگام جدایی کاش می دیدی
دلی را پشت سر پرپر و دستانی چه بی حاصل
بسوی رفتنت آغوش

برای ماندنت بی تاب
کجایی کاش می دانستی
چه ویرانم پریشانم پر از سردی بارانم
کجا آیا رسد آنروز؟

بگیرم از چراغ گرم چشمانت

فروغی، روشنی امید پروازی
عزیزم کاش می دانستی
که دیوار دلم پر شد

زتنهایی آه ای کاش می دانستی
که دیوار دلم پر شد زتنهایی پریشانی
و دستان کویرم را، ترک خرده، بیابانی