زخم خدا ....

توی دریاچه کنار اسکله درحال شنا بود که ناگهان یه تمساح از راه رسید و پاهاشو با آرواره هاش گرفت و خواست بکشه زیر آب

مادرش همون جا نشسته بود وقتی صدای بچه شو شنید سریع بلند شدو دستای بچه شو گرفت

باصدای جیغ و داد بچه و مادر اونایی که اطراف بودن اومدن و تمساحو فراری دادن و بچه رو به بیمارستان رسوندن ...

دوهفته ی بعد که خبرنگارا برای تهیه ی گزارش از حادثه اومده بودن بیمارستان 

بچه اولش جای زخمهای دندونای تمساح رو نشونشون داد و از درد و نارحتی جای زخمها گفت و اونا هم تن تن عکس میگرفتن ...

بعدش زخمهای روی بازو و دستاشو نشون داد و گفت :

اینا رد پنجه های مادرمه

مادرم از شدت عشقش به من ، محکم دستامو گرفته بود که تمساح نتونه منو زیر آب بکشه . من به این زخمها افتخار میکنم و روزی دوبار جای این زخمهارو میبوسم و از مادرم تشکر میکنم .

راستی بچه ها :

تاحالا شده جای زخمهای خدارو تو زندگیمون پیدا کنیم و بهشون افتخار کنیم و از بابتشون ازخدا تشکرکنیم؟

شایدم نادانسته بخاطر اون زخمها خدارو ناسپاسی کردیم؟

شاید خطر بزرگی که خدا بخاطرش دست مارو گرفته و جلوی راهمونو سد کرده رو ندیدیم و اصلا" متوجهش نشدیم ؟