یه فکر شوم و بی پروا-تو ذهنم نقطه چین بسته
تموم خاطرات من -به این تنهایی پیوسته

خودم سر در نمیارم-که این تشویش کجا بوده
که یک راه پر از کوه و -به این آسونی پیموده
...
همش سردرگمم تو فکر-تو ذهنم جشن اندوهه
من و جسمم که آگاهیم-همش زیر سر روحه