روزگــــــار ؛ نبودنت را برایم دیکتـــه می کند

سالهاست کوهستان دلم به حرمت ردپایت …

به برف هایش اجازه آب شدن نمیدهد…

روزگــــــار ؛ نبودنت را برایم دیکتـــه می کند …
و نمره ی من باز می شود صفـــــــــــر …
هَنـــــــوز …
نبودنت را یاد نگرفته ام …

دلتنگی های من به تو رفته اند…

آرام می آیند در سینه می نشینند..

دیگر نمیروند…

من تو را…

به قلبم قول داده ام..

نگذار بدقول شوم…

کاش می دانستم این سرنوشت را

چه کسی برایم بافته...

آن وقت به او می گفتم:

یقه را آنقدر تنگ بافته ای که

بغضهایم را نمیتوانم فرو ببرم…

درد مرا شمعـــــــــی می فهمد …

که برای دیدن یـــــــک چیز دیگــــر ،

آتشـــــــــش زدنــــد …