دلم لحظه ای را می خواهد ! که تو باشی...

یه وقت به سرت نزند! که شعرهایم را بتکانی…

چرا که رسوا خواهم شـــــد...!

و همه خواهند دید!!

لحظه لحظه تـــــو را در میان واژه هایم!!!...

دیدگانــــــت را
نبند …
نگاهــــــت را
ندزد …
تو که میدانی آیه آیه ی زندگیم …
از گوشه چشمهایت تلاوتــــــ می شود…

از جنس کدام نور بودی ستاره من؟

که جسارت با تو بودن در من جنبید؟

و من چه عاشقانه به رویت لبخند زدم

…و تو چه مهربانانه لبخندم را پاسخ گفتی

و این شد…

عاشقانه ی آرام “من و تو”

تنهـا،
بی هوایـــــــــــــــــی ..
آدمی را خفه نمی کند...
گاهی..
هوایی شدن..
آرام آرام...
بدون رو سیاهی..
خاموشـت میکنــــــــــــــد...

کفش هایم که جفت میشوند دلم هوای رفتن میکند!

من کودکانه بیقرار دیدنت میشوم

بی آنکه فکر کنم چه کسی دلتنگ من خواهد شد…

دلم لحظه ای را می خواهد ! که تو باشی …

همین کنار نزدیک به من

درست روبروی چشم هایم

همنفس نفسهایم

خیره شوم به لبهایت

دست بکشم به تک تک اعضای صورتت

بعد چشمهایم را ببندم و …

” ببوسمت “

آن لحظه دنیای من تمام می شود .

وقتی چشمانم را روی هم می گذارم…

خواب مرا نمی برد…

تو را می آورد!!!

از میان فرسنگ ها …

فاصـــــــــــــــــــــــــــــــــــله…

میخواهمتــــــــــــــــــــ…

ولــــی…

دوری…

خیلی خیلی دور

نه دستم به دستانـــــــت میرسد

نه چشمانم به نگاهتــــــــــــــــــ

هـــــــوا...

هـــــــوای غــــــ ـــــــــــ ـــــــــــم است

هــــــوا...

هـــــوای دلتنگــــــ ــــــی ست

هــــــوا..

هـــــوای بغــــ ـــ ــــ ــ ــــ ــــض هـای نشکستــــه است

هــــــوا...

هــــــوای دل مـــ ــــ ـــن است

هــــــوای فـاصلــــ ـــ ـــــ ـــــ ـــ ــه است

هــــوای دور بـــــــودن هـا ست

هــــــوای نبــــــــ ــــــ ــــــــــــــ ــــــــــــ ــــــــودن تــوست

همــان هـــــــوای ســــــــــردی ست

کـه بــارش ایـن برف و بــــاران زمستانی هـم

دو نفــــره اش نکـــــــــــــــــــرد

آری...

همیـــن برف و بــاران را مـی گـویــــم

که بـوی نفــــس هـای تــــــــو را بـه یـــــادم می آورد

آه...

دلــــم بدجـــور تنگـــــــــــــــ است

آن قـــدر کـه خـاطــــــره ی هـر کوچــــــه بـاغ

خفــــه ام کـــرده است

دلــــــم از نبــــــــــــــودن ت پـــر است

آن قــدر کـه اضافــــه اش از چشمــــــانـم مـی چکــــــد

و بـارانـــی مـی شـــود و

مـی بـارد بر سقـف لحظـــه هـای تنهـــــــــــایـی ام

و مــــن از پشـــت پنجـــــــره هـای بـارانــــی ام

دختـــرکـی را مـی بینــــــــم

کـه در دالان هـای تنگــــــــــــــــــــ دل کـوچــک ش

از دوری مـــرغ عشــــــــــــق ش

تمــــــام کـــوچـه بــاغ هـا را

زیــر بـــاران چشمــــــان منتظــــــــــــــــــــــــرش

یـک نفـــــــره

بـا یـــــــــــــــــــــــــاد او

قـــــــــــــــدم مـی زنــد