پست اخر...

سالها میگذرد دنیای مجازی هم مانند مسنجر های گذشته مانند فیس بوک و وبلاگ ها و

وی چت و... ازرده خارج میشود سالها میگذرد و شاید ما از خیر عکس گذاشتن ها

و فیلم گذاشتن ها و پست گذاشتن های مجازی بگذریم...

از خیر اینکه گریه کنیم و عکس بگذاریم و به بقیه حالی کنیم که ما ناراحتیم...

از خیر اینکه با اصرار به کسی توی پست هایمان بفهمانیم دلتنگیم میگذریم...

کاری به این ندارم که چه راه جدید تری برای گفتن حس ها و حرف هایمان پیدا میکنیم کاری

ندارم که از دنیای مجازی به چه چیزی کوچ میکنیم کاری به این ندارم که سالها بعد چطوری 

میخواهیم از خودمان و حال روزمان بگوییم و اصلا سالها بعد ترجیح میدهیم همچنان 

جس هایمان را به کسی بگوییم؟ یا نه!!! میخواستم بگویم شاید سالها بعد وقتی از سره کار

میآیم فرزندم بیاید و بگوید بابا تو اون موقع ها تو فلان مسنجر فلان سایت بودی؟ ... یادم نیاید

پسوردم چه بود!!!یادم نیاید چندتا فالور چندتا اددلیست داشتم!!! فقط یادم بیاید آنروز ها توی

پست هایم مبخواستم به چه کسی بگویم:امروز که بدون تو گذشت چه حس وحالی دارم و مات 

و مبهوت با غمی تو وجودم نگاش کنم و تو خودم فرو بروم ... نمیدونم شاید اونروز تکنولوژی انقدر

پیشرفت کرده باشد که فرزندم بتواند توی برنامه اجتماعی جدید مد شده انروز ها حس دلتنگی

مردی چهل ساله را پست کند...امروز بعد ماه ها اومدم که پستی بزارم و بگم

دوستای قدیمی ساعت که از 12 شب میگذره اروم اروم درب های مغزت باز میشه

و خاطرات به صف کشیده یکی یکی بدون اینکه نوبت را رعایت کنند هجوم میارن به سمتت 

چپ و راست بهت حمله میکنند...کلی سوال ازت میپرسن که حتی تو واسه یدونه اونا هم

جواب نداری ... کلی سرکوفت بهت میزنن و با کلی علامت سوال تنهات میزارن ساعت از 12

که بگذره همه ی ما مثله یه محکوم به اعدام میمونیم که منتظریم تکلیف ما معلوم

بشه...خیلی از ما عفو میخوریم و برمیگردیم برای جبران اشتباهات منم اومدم بگم دوستای

قدیمی با بدی هایی که کردم حلالم کنید ولی برای خیلی ها اعدام میخوره کاش هیچ 

وقت ساعت از 12 نگذره واما حرف اخرم حلال کنید دوستان که از فردا از این هم کمرنگتر

میشوم فردا سه شنبه که بیاد کمی بی حوصله میشوم چه تابستون غم انگیزی درپس 

عطر جامانده ات چه سخت است نفس کشیدن و این سرفه های چرکی کمی

بی حوصله ام کرده است فردا که سه شنبه بیآید هوای این خانه انقدر الوده خواهد بود که

زندگیم را به زوال بکشاند ممکن است فردا زندگی خسته شود و چه درد اور است که باید 

برای سه شنبه های بی تو چمدان بخرم چمدان را به عمد در کوچه جا بگذارم و

درد واقعی این است که باید فراموشت کنم فردا با نیامدنت قرار گذاشته ام و نگران 

حرف هایی که نمیزنی هستم باید از فردا ارام ارام لبخند هایم را جمع کنم ... کمی قدم بزنم

حالم تعادل ندارد و بیرون از خانه شاید باران ببارد باید صبور باشم... باید بگذریم و بریم کسی

برای نجات ما نخواهد امد و سه شنبه یعنی انبوه دلتنگی به وقت تنهایی....