ابدیت در عبور... " سروده ای از دفتر اشعارم "

شعر شماره 2:

                                    ابدیت در عبور... 

زنده بودن همچو این است که از پنجره ای رو به جهان باز شده،

                                                                         ساعتی می نگری!

                                                  تا زمانی که تو هستی

                                                                     به این پنجره ی کوچک دنیا اکتفا خواهی کرد...

                                                       ***

تو نخواهی رفتن،

             لیکن اینجا ماندن، 

                                ابدی نیست بدان...!

                                             پس تو باید رفتن!

                                          و بخواهند تورا بردن از اینجا...

                                            و از اینجا رفتن

                    همچو این است که از پنجره بگذشتن،

      و به ان پنجره ی رو به جهان دست رسیدن

                          پس تو خواهی رفتن

                       و تو باید رفتن...!