آدم یک وقتهایی دلش ملیحه حکمت بودن میخواهد..

آدم یک وقتهایی دلش ملیحه حکمت بودن میخواهد.. 

که یک روز یک شهید عباس بابایی پیدا شود و بگوید یا تو یا هیچکس 
بعد بفهمی همه دوران تحصیلش در امریکا برای داشتنت نقشه میکشده 
و بعد روز خواستگاری زل بزند به چشمهایت 
و با لبخند بگوید تو عشق سومی ... 
اول خدا ... بعد پرواز بعدم ملیحه خانوم... 
و تو متعجب بمانی اما 
هلاک همان عشق سوم بودن باشی بی هیچ حسادتی ... 
آدم دلش یک شهید عباس بابایی میخواهد 
تا باور کند میشود یک مومن تمام عیار بود و روز عروسی کراوات زد ... 
میشود ریش نداشت ! 
از این عباس ها که بدون گل به خانه نمی ایند ... 
مردی که بداند تو عادت پشت میر نهار خوردن داری اما
از قصد برایت توی حیاط بساط ابگوشت 
پهن کند و قربان صدقه ات برود 
ادم دلش هی از این عباس ها میخواهد که 
وقتی به جانشان نق میزنی و از شهادتشان میترسی 
ناباورانه میگن بالام جان دیگه سعی کن کمتر دوسم داشته باشی !! 
ادم هوس میکند ملیحه ای باشد که 
ناز و نعمت و ثروت خانه پدری را رها میکند 
وکلاهش را کنار بگذارد 
و به خاطر با عشق روسری سر کردن در زمان شاه از کار بی کار شود 
و به همه هوس های پوچ زندگی پشت پا بزند . 
ادم دلش از این عباس ها میخواهد که 
وقتی ژنرال مافوقش دیر میکند 
در اتاق مافوق ودر دل سرزمین کفر روزنامه پهن میکند 
و به نماز می ایستد ... 
آدم دلش از این عباس ها میخواهد ... 
از این شهید همت ها و حمید باکری ها 
که مثل آفتاب در زندگی یک دختر میتابند 
و بعد از آن پشت ابر پنهان میشوند ... 

امـــا ... 
تا ابد گرمای عشقشان گونه های یک زن را سرخ نگه میدارد!!! 

در نقش عاشق کُش ترین زوج مکمل 
تندیس سیمرغ بلورین را گرفتی

یک آن شد این عاشق شدن 
دنیا همان یک لحظه بود 
آن دم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود 

به خداحافظی تلخ تو سوگند نشد 
که تو رفتی و دلم ثانیه ای بند نشد