سلام دوستان

آهی از دلم برخواست و
بخار شیشه دلم را تیره کرد
با خود اندیشیدم
من کی هستم ؟
آدمک یا اسباب بازی
بیشتر که فکر کردم
دانستم انسانی هستم اهل زمین
و ساکن کوچه باران
امروز دلخور بودم از آدم ها و
شاید بیشتر از آسمان
دیوانه دیوانگی بودم و
نگاهم مست و ویلان
پس کجاست عشق من باران
اصلا به جهنم که نیامد
خودم انتظار را با
آب چشمانم خواهم شست
جند وقت پیش
کوچه ام مسافری داشت بنام باران
اکنون همه میگذرند از این گذر
جز خود باران
مدتی میشود رفته
و من با خودم زمزمه میکنم
انتظار به پایان رسیدن
هر چیزی را داشته باش
فصل ها همیشه عوض میشوند ..سلام دوستان