قرونمتمادی از زمانیکه قاره ی آتلانتیس به اعماق سرد و تاریک آبهای سرد اقیانوس اطلسفرو رفته می گذرد اما وجود این قاره هنوز معمایی ست در تاریخ. اگر براستی آتلانتیسوجود داشته، آنرا می باید تمدنی متفاوت از سایر تمدن ها به حساب آورد. براساس نظریهی دانشمندان، این تمدن در ظرف مدتی کوتاه تر از یک روز، بدون باقیماندن کوچکتریناثری از صحنهی روزگار محو شد.
قدیمی ترین و کامل ترین شواهد درباره ی اوج وحضیض این جزیره ی بزرگ از طریق نوشته های افلاطون فیلسوف قرن چهارم پیش از میلادمسیح به دست ما رسیده است. براساس نوشته های او «آتلانتیس جزیره ای بود سرشار ازنعمت، باغات پرمیوه و گله های بزرگ حیوانات گوناگون.» در مرکز شهر خانه های مجلل درکنار کاخ سلطنتی و معبد پوزئیدون بزرگ قرار داشته. اما نه جلال و نه طلا و عظمتنتوانست آن ها را از بلایا مصون بدارد. مال اندوزی، حرص و طمع و ولع روزبروز بیشترو باعث فساد این تمدن شد. بر اساس گفته های افلاطون تمامی این تمدن با مرگی شگفتانگیز از میان رفت.
نام آتلانتیس معمولا همراه مکان های اسرار آمیز دیگر ازجمله اهرام مصر و استون هنج می آید. اگرچه سرزمینی که افلاطون به تصویر کشیده چیزیبیشتر از رویا نیست، اما عده ای معتقدند که سرزمینی که غرق در طلا، نقره و مس بوده،در کف اقیانوس در انتظار کشف شدن است. شاید روزی افسانه ی این بهشت گمشده در رویاین کره ی خاکی حقیقت پیدا کند.