چه ها با جان خود دور از رخ جانان خود کردم مگر دشمن کند اینها که من با جان خود کردم طبیبم گفت درمانی ندارد درد مهجوری غلط میگفت خود را کشتم و درمان خود کردم ...

دیدی آنرا که تو ساختی به جهان یارترین سینه را ساختی از عشقش سرشارترین آنکه میگفت منم بهر تو غمخوارترین چه دل آزارترین شد چه دل آزارترین......

دردِ دِل کــه میکُنــی یعنـــی ضَعــف هایَــت را درد هاَیــت را میگُذاری در سینـــی و تعــــارُف میکنــی کــه هَــرکُدامَـــش را کــه میخواهنـد بردارنـــد تیــــز کننـــد تیــــغ کننـــد … و بزننـــد...

حرف میزنی اما سرد... محبت میکنی اما تلخ... چه اجباری ست دوست داشتن من؟!...

بی تو این شهر برایم قفسی دلگیر است شعر هم بی تو به بغضی ابدی زنجیر است آنچنان می فشرد فاصله راه نفسم که اگر زود ، اگر زود بیایی دیر است رفتنت نقطه ی پایان خوشی هایم بود دلم از هرچه و هر کس که بگویی سیر است سایه ای مانده زمن بی تو که در آینه هم طرح خاکستریش گنگ ترین تصو...

به توعادت کردم مثل پروانه به آتش مثل عابد به عبادت و تو هر لحظه که از من دوری من به ویرانگری فاصله می اندیشم در کتاب احساس واژه ی فاصله یک فاجعه معنا شده است تو توانایی آن را داری که به این فاجعه پایان بخشی.......