برادران يوسف

 و آن هنگام كه برادران يوسف از كرده­ي خويش پشيمانشدند، به نزد پدر آمده، طلب بخشش كردند كه پدرجان! براي ما استغفار نما؛ ما خطا كاريم؛[1] اما من پدري را سراغ دارم كه پيش از خواست ما برايمان استغفار مي­كند.

پدر جان! مي­دانم كه چه­قدر دلت را شكستم؛ چه­قدر تنهايت گذاشتم؛ چه­قدر از يادت بردم و چه بي وفا فرزندي بودم برايت. به هركسي فكر كردم جز به تو؛ به ياد هر كسي بودم جز تو و فراموش كردم كه: «اَلقَلْبُ حَرَمُ اللهِ فَلا تُسْكِنْ حَرَمَ اللهِ غَيْرَ اللهِ»[2]: «قلب حرم خداست و نبايد كسي را جز او در آن راه داد.»

و فراموش كردم كه:﴿ ما جَعَلَ اللهُ لِرَجُلٍ مِن قَلْبَينِ في جَوفِهِ...﴾[3]

و شنيدم كه براي شيعيانت استغفار مي­كردي كه خداوندا! از تقصير شيعيان ما بگذر كه آنان به اتكاء محبّت و ولايت ما گناه مي­كنند. خدايا! اگر گناهانشان در رابطه با توست، تو از آنان چشم پوشي كن كه ما (از آن­ها) راضي شديم ... .[4] و من باز حرمت­ات نگاه نداشت؛ اما پدرم! تنها ياورم! تو خود خوب مي­داني كه من جز تو كسي را ندارم؛ اگر هر خطا و اشتباهي نمايم، باز هم فرزند تو ام!

فرزندي كه به جرم و خطايش از خانه­ بيرون كرده باشند، شب هنگام راهي جز بازگشت به منزل پدر ندارد.[5]

من هم جز خانه­ي تو پناهگاهي ندارم و با هر خطا و اشتباهي دوباره بايد به سوي تو بازآيم؛ اما...

خدايا! از تو مي­خواهم كه ياري­ام كني تا قدرش بشناسم و حرمت­اش نگه­دارم و با نيّتي صادقانه به سويش گام بردارم و خود را در آغوش پر مهر و پدرانه­اش بيفكنم ... آمين!