منی را که چون سنگ بودم روزی چون قیص آواره ی خودت کردی تویی که در یاد منی هردم میدانم که در راهم چه ها کردی بگویید به شیرین که فردهاد من ز فرهاد تو فرهادتر است صدای تیشه هایش بر مشکلات گوش بیستون های عالم کر کرده است گر بخواهد بگیرد کسی تو را از من روزگارش سیاه خواهم کرد کاش بدا...