شعر به نام دشمن. اولین شعر از خودم...

         دشمن همیشه دشمن است با این صفت دوست من است

                     من را کجا زخم برتن است تا این زره را در تن                                                      

                     در یک نبرد و کارزار پنجه به پنجه در اندر است

                   چون خصم باشد روبرو کی ماتم از جنگیدن است
         

            میدان جنگ گر دشمن است بهرش سلاح دست من است
                           

                    چاقو زبهر او سلاح آن ذوالفقار پیش من است

       دوستی که دوست دوست نیست بدتر زصد ها دشمن است

                     در فکر او آید ستیز پشتم به خاک آید کم است

                او دست خالی می کشد بر لب سلام های من است
                               

                    خنجر فرو کرد بر کمر شمشیر من زیر سر است

                دوستی چنین باشد اگر حیوان بگو انسان تر است
                             

                من دوست دارم دشمنم گرگی ز روباهی سر است

                                   تقدیم به دوستان دوست نما.....