شعر...

من شاعرم! حال مرا عالم نمی‌فهمد

جز تو کسی چیزی از اشعارم
نمی‌فهمد

کشف جدید روزگار ما تو هستی که

برق نگاهت را ادیسون هم
نمی‌فهمد!  

سیلاب عشق تو بیاید، حکم ویرانی‌ست‌

سیل است دیگر... بارش نم‌نم نمی‌فهمد

من کشته‌ی عشق تو
خواهم‌شد، ولی افسوس

هویّت سهراب را رستم نمی‌فهمد

کلّ شکایت‌های من
تنها همین جمله‌ست:

معشوقه‌ای که دوستش دارم... نمی فهمد!


***********************************


شهر
را آدم به آدم در پی ات جویا شدم

تا که یک شب دیدمت، دل باختم، رسوا شدم

با نگاهی ساده قلبم را گرفتی، خوب من!

فکر می‌کردم که من عاشق نِمی...
امّا شدم!

مثل یک پروانه در شمع نگاهت سال
ها

سوختم، امّا عزیزم! با تو من معنا شدم

گفته بودی در کنارت تا ابد
هستم ولی

باز رفتی، باز ماندم، باز من تنها شدم!