کربلا و روضه هایش

قلم به دست شدم تا ز دست ها بنویسم غریب وار پیامی به آشنا بنویسم نرفته یک غمم از دل غمی دگر رسد از ره به خانه ی دل تنگ و برو بیا بنویسم غریبی من و دل را کسی چه داند و بهتر که مویه های غریبانه با رضا بنویسم پی رضای رضا بودم و به خویش بگفتم روم به طوس، در آن جا ز کربلا بنویسم به یاد کودکی و درس و مشق و مدرسه افتم به تخته مشق ز بابا و طفل و آ بنویسم چه کودکانه و خوش باورانه بود و فسانه نه آبی آمد و نی باد پس چرا بنویسم؟ به یاد قامت سقا و دست و همت سقا رسا اگر چه نگویم ولی رسا بنویسم گهی ز پشت حسین و گهی ز فرق ابوالفضل یکی یکی بشنیدم دو تا دو تا بنویسم به فرش خاک بیابان به عرش نیزه ی دونان تنی جدا بسرایم سری جدا بنویسم چه بر سر تنش آمد ز من مپرس که باید ز توتیا شده در چشم بوریا بنویسم بنی اسد بگذارید روی قبر شهیدان غزل نه، قطعه از آن قطعه قطعه ها بنویسم ز نوک نیزه و کنج تنور و دیر و نصارا تمام، سیر و سفر بود از کجا بنویسم چه می گذشت به بزم یزید با دل زینب شراب را بگذارم کباب را بنویسم لبی به طعنه و طغیان لبی لبالب قرآن دگر مپرس، سزا نیست ناسزا بنویسم