به پـــَــرواز شــَــک کرده بودمـــ !!

به پـــــرواز
شـــک کرده بودمــ

هنگامی که شانه هایمــ
از توان سنـــگین بالــ
خمـــیده بود...

روزی ما دوباره کبـــوترهایمان را
پـــرواز خواهیم داد
و مهـــربانی
دست زیبــــایی را خواهد گرفتـــ !
و من آن روز را انتــــظار می کشمــ
حتی روزی که نباشمـــ ...

گر بدین سان زیســـت باید پستـــ
من چه بی شرممـــ اگر فانوس عمرم را،

به رســـــوائی نیاویزمــ
بر بلنــدِ کاجِ خشـــکِ کوچه بن بستــ
گر بدین سان زیســـت باید پاکــــ
من چه ناپاکم اگر ننشانم از ایمــان خود چون کوهــ،
یادگاری جاودانه بر تراز بی بقای خــاکــ...

کــوه با نخستین سنگ ها آغاز می شــود

و انســـان با نخســـتین درد!!

ای کـــاش میتوانستند
از آفتـــاب یاد بگیرند
که بی دریغ باشند
در دردها و شـــادیهایشانـــ
حتی
با نان خشکشانــــ
و کــــاردهایشان را
جز از برایِ قسمت کردنــــ
بیرون نیاورند ...

برای زیســــتن دو قلب لازم است،

قلبی کهــ
دوســــــت بدارد

و
قلبی که دوســــــتش بدارند

قصـــه نیستم که بگوییــــ
نغمــــه نیستم که بخوانیــــ

صــــدا نیستم که بشنویــــ

یا چیــــزی چنان که ببینیــــ
یا چیــــزی چنان که بدانیــــ

مـــ ــــن درد مشترکمــــ

مرا فــــــریاد کنـــ ...

تو نمــــی‌دانی مُردنــــ
وقتی که انســـان مـــ ــــرگ را شکست داده استـــ

چه زندگـــــی‌ستـــ !

روزی ما دوباره کبـــــوترهایمان را پیدا خواهیم کرد
و مهـــــربانی دست زیبایی را خواهد گرفتــــ ...

روزی که کمـــــترین سرود
بوســـــه استـــ
و هر انســـانـــ
برای هر انســـانـــ
بــــرادری ستــــ ...

.
روزی که دیگر درهای خــــانه شان را نمی بندند
قفــــلــــ
افســــانه ای استــــ

و قـــــــلبـــــ
برای زنـــــدگی بـــــ ـــــس استــــ...