بـــــــه نــــــام خــُــدای مهـــــربــــــان
روزهــا میــگذرنـــد...
پـــاورچیــــن پــــاورچیــــن...
و مــن گـاهــی حتـی عـُـبورشـان را حـِـس نمیـکـُـنـم...
آنقـــدر درگیــــر ِ روزمـــره گــی هســــتم ،
کـــه مـــرگ ِ روزهـــایــــم غمــــی بــــرایـــم نـــدارد...
ســاعتـهـــا دائـــم زنـــگ میـــزننــد...
صـُـبـــح میــشــود... میـــــــروم...
غــُــروب میـــشود... مـــی آیـــم...
میـــــروم... مـــی آیــــــم...
گـــاهــی حتــــی یــــادم میــــرود ،
مـُـدتهــــاســـت بـــه دیــــدن ِ خـــودم نــرفتــــه ام...!!
یــــادم میـــرود کـــه روزهـــاســت از خــــودم بـــی خبــــرم...
گــاهــی صـُـبح هـــا لـــب ِ آینـــه خـــودم را میـــبیـــنم...
ســــلام و علـــیکــی گـُـذرا میــکـُـنم و میــگـُـذرم...
گــاهــی یـــادم میـــرود ،
کـــه در انبـــوه ِ ایـــن همـــه کــار ِ تکـــراری...
خـــودم را بــارهـــا از یــــاد بـُـرده ام...
خــــودم را بـــارهـــــا از یــــــاد بــُـــــرده ام...
مثــل ِ همـــان فنــجان ِ چــــای
کــه در انتـظــــار ِ نــوشیـــده شـُـدن،
ســـرد شــــد و بـــه یـــادش نیــــاوردم...
فـــرامـــوشـــی عـــادتـــم شـــده انـگــــار...
گــــاهـــی حتـــی دِلــــم... !!
مهــــربـــانیـهــــایــــم...
دلــــســـوزیـهــــایـــم...
دِل نگــــرانـــی هـــایـــم...
فـــرامــوشـــم میــشـــود،
در انبـــوه ِ خســتـگـــی هـــایــــم...
گــاهـــی هفــتــه هـــا میـگــذرد
و یــــادم میــــرود کـــه،
نـــدیــده ام آنهــــایـــی را کـــه دوستـــشـــــان دارم...
وزن ِ خســتگـــی ،
آنقـــدر بـــر دوش ِ خـــوابـــم سنـــگینــی میـکـُـند کـــه
گــاهــی یــادش میـــرود،
بـــرایـــم فنـجــــانـــی رویــــا بـیـــــاورد...
نمــیــــدانـــم ایـــن دردی کــه مـُـبتــلایـــش شـــده ام
کـِـی آدم بـــودنــــم را از پـــا در مــــی آورد...
کـِـی ؟!
شـــایـــد هـــم مـــدتهــــاســت کــه
آن آدم مـُـرده !
و عـــروســـک ِ خیـــمـه شـــب بـــازی شـُـده ،
در دســـت ِ ایـــن زنـــدگـــی...
پــــــاورقــــــــی:
* وصـــف ِ حــــال ِ ایــــن روزای مــــن.....
** شــیـــرجـــه هـــای نـــرفتـــه
گـــاهـــی
کـــوفــتــگــی هــــای عجـــیــبــی بــه جــا میـگـــذارنـــد...