"بـــــــــه نـــــــام ِ خـــُـــدای ِ مهـــــربــــــون "
بـرای بعضــی بـُـغض هـــا، مـرهمــی نیســت
جـُـز تنــها دســتی
دســتی کــه بنشـــیند جــایی،
نــزدیـــک، پــس ِ پـُـشـت ِ پنهــان ِ دلـــت !
قطــره قطــره نگــاه بخــرد، تــرانـه بیــاورد
دریـــا دریـــا تنهـــایی بخــرد، نــــوازش بیـــاورد
بغـــل بغــل دلـــزده گـــی بخـــرد، بـــوسه بیــــاورد...
بـــرای بعضــی نگـــاه هــا مرهمـــی نیســت
جـُـز تنــها نگــاهــی
نگـــاهی کــه پــذیـــرا بــــاشــد،
بنشــــانــدت میـــان ِ نــــی نــــی ِ چشمـــانـش
بـــه اعمـــاق ِ دلـــت تلنـگـُـر بزنــد
و دری بگشــاید تــا جهـان در یـک نقــطه خــلاصـه شــود
تنهـــا در یــک نقــطه
...
تــــلاقـــی ِ دو نگـــاه ..
بـــرای بعضــی خستــگی هـــا، مرهمــی نیــست
جـُـز شـــانــه ای ، آغـــوشـــی، پنـــاهــی
کـــه جایـــت دهـــد،
پنهـــانــت کنــد ...
نــه صـــدایی ، نــه دودی، نــه چهــره ای، نــه چکــامــه ی دردی
تــا جهــانت شــود در آن دم
کـه از جهـان و جنـگ و جُسـتن سخــت خســته ای...
بــرای بعضــی اشــک هـا، مرهمــی نیســت
جـُـز انگشتــانی نحیــف
بنــوازد بـر گــونه ی گــود رفتــه ی گـُـریــزانـت
بگیــراند اشـــک هــایت را در نیمــه راه ِ لــب هــایت
در بــی شـُـمــاری شــان غــرق شـــود
تـــا عـُـمق ِ چشــم هــایـــت بـــرود
هـــوای نگـــاهــت اسیـــرش کـُـند
و در آخـــریـــن لحـــظه
صعـــود کنـــد بــه روشــنی ِ لبخــندت
تــا نفــسی تـــازه کـُـنـد...
بـــرای بعضــی بـُـغض هــا
بعضــی نگـــاه هــا
بعضــی خستــگی هـــا
بعضــی اشـــک هـــا
دســــت هـــا
د ِلـــــ هــــا
...
مـــرهمـــی نیســـت!!
جـُـز تنهـــا کســی کـه هیـچ گــاه نبــوده،
نیســـت ،
نخــواهــد بــود . . .
و تـــو مــی مـــانـــی بـــا
بـُـغض هـــا، نگـــاه هـــا،
خســتگی هـــا و اشـــک هــایــت ...
بــایــد دســت شـُـدن
نگـــاه شـُـدن
آغـــوش شـُـدن
انگـُـشت شـُـدن
را یـــاد بگیــــری
...
کســـی نیســـت...
تـــــو بزرگتـــرین لـطفـــــ را به مـــن مــی کـــردی ،
وقتـــی کـــه لبــــخند مـــی زدی و
آرامـ بــه شعـــرهــــایمـ گــــوش مـــی دادی
حــالا تـــــو نیـــــستی و
ســــکوتـــــ ِ تمــــام ِ دیـــوارهـــای جهــــان
بـــــه تلخــــی ِ لبــــخندتـــــــ
نمــــی ارزد...