شعر از: مجنون علیشاه

یک شب، آتش در نیستانی فتاد        

    سوخت، جون عشقی که بر جانی فتاد

شعله تا سرگرم کار خویش شد    

       هر نیی شمع مزار خویش شد

نی به آتش گفت کین آشوب چیست 

   مر تو را زین سوختن مطلوب چیست

گفت کاتش بی سبب نفروختم    

          دعوی بی معنیت را سوختم

زان که میگفتی نی ام با صد نمود      

   همچنان در بند خود بودی که بود

مرد را دردی اگر باشد خوش است  

       درد بی دردی علاجش آتش است