eshgh

می پرستم گل چسبیده به موگیرت را

گیسوان به کمرگاه سرازیرت را

دکمه ی واشده ی آخر تنپوش تو و

عطر برخاسته از پیرهن زیرت را

سیب هایی که تمنای رسیدن دارند

طپش منتشر از انبه و انجیرت را

تو همان مریم پاکی که به یک چرخش چشم    

می نشانی وسط قلب خدا تیرت را

شعله دادی تو به خونمردگی رگهایم

کیست انکار کند قدرت شمشیرت را

بست با تو چمدان سفرش را این شهر       

تا که اثبات کند عشق فراگیرت را

بعد از آن نیز که من باشم و ویک شهر سکوت

می فشارم به بغل جای تو تصویرت را