خدايا كفر نمي گويم...((سكوت))...

خدايا كفر نمي گويم

پريشانم ... چه مي خواهي تو از جانم؟

مرا بي آنكه خود خواهم اسير زندگي كردي

خداوندا اگر روزي ز عرش خود به زير آيي

لباس فقر پوشي 

غرورت را براي تكه ناني به زير پاي نامردان بياندازي

و شب آهسته و خسته

تهي دست و زبان بسته

 به سوي خانه باز آيي

زمين و آسمان را كفر مي گويي !

نمي گويي؟

خداوندا اگر روزي بشر گردي

ز حال بندگانت با خبر گردي

پشيمان مي شوي از اين خلقت

از اين بودن از اين بدعت

خداوندا!

تو مسؤولي...؟

خداوندا تو ميداني

كه انساس بودن وماندن در اين دنيا چه دشوار است

چه رنجي مي كشد آنكس كه انسان است

وسرشار از احساس است.