مرد بی احساس

گفت: دوستت دارم! همانجور که میگفت شلغم را دوست دارم گفت دوستت دارم. احساسی توی چشمهایش موج نمیزد. هیچ نکته بر انگیزاننده ای نداشت. به همین راحتی توی همان نگاه اول گفت دوستت دارم. بهش فکر کرده بودم. مگر میشود انسان همانطور که میگوید چقدر هوا گرم است یا یک خبر ورزشی را میخواند بگوید دوستت دارم. 

گفتن دوستت دارم مقدماتی میخواهد و در پی اش اتفااقاتی قرار است رقم بخورد. اما او شانه هایش را بالا انداخت. ابروهایش را به هم نزدیک کرد و گفت: دوستت دارم. چقدر بی احساس است. نمیدانم چرا بعد اش دیگر چیزی نگفت و از من رد شد. من با همه بی احساسی اش آماده بودم بیشتر ازش بشنوم. بیشتر بدانم. بیشتر بهم بگوید دوستم دارد. اما او خیلی راحت همانطور که از کنار یک لکاته رد میشود از کنار منم رد شد. فقط یک جمله که نمیشود اسمش را ارتباط گذاشت. او با آن پهنای شانه و صورت آفتاب خورد و ریش نتراشیده راحت میتوانست همه زندگی ام شود. را حت میتوانست مرا عاشق خودش کند. راحت تا آخر عمر ذهنم را درگیر خودش میکرد فقط اگر می ایستاد و بیشتر از خودش میگفت. اما او به همین راحتی از کنارم رد شد و خودش را به پله برقی سپرد.

کاش لااقل اینقدر صبر میکرد که بهش بگویم آقایی که نمی شناسمت همان اول که دم در مترو دیدمت عاشقت شدم.  کاش حداقل بهش میگفتم که توی قلبم جایی برای خودش باز کرده و حتی اگر باهاش زندگی نکنم تا آخر عمر نگاه های مردانه اش را فراموش نمیکنم. کاش کمی لااقل به اندازه یک نگاه ملتمسانه صبر میکرد. شاید چشم های پر از خواهشم دلش را نرم میکرد. کاش میدانست دختری به خوشگلی من عاشقش شده که لااقل به کمتر از من راضی نشود. کاش لااقل یکجوری بهش میفهماندم از این به بعد هر روز همینجا منتظرش میمانم.