منوبکش ..بیش ازاین زجرم نده

دشنه بردار و بزن قلب پریشان مرا
دست هر دار بده پیکر بی جان مرا
زندگی بی تو کم از مرگ ندارد، بانو!
بگذار اول خط نقطه ی پایان مرا
ای نگاهت همه ی دغدغه ی زندگی ام
با کِه گویم که تو بردی سر و سامان مرا؟!
مثل آدم-پدرم- آب گذشت از سر من
پر کن از گندم خود کاسه ی عصیان مرا
مو پریشان کن و با لشکری از کفر بیا
سر بِبُر پیش قدم های خود ایمان مرا
لب به خنده بگشا، چشم به رویم وا کن
تا رها سازی از این درد گریبان مرا
خانه آباد! خرابت شدم عمری به خدا
وقت شد سر بزن این کلبه ی ویران مرا