مناظره خدا وآدم

آدم وقتی داشت از بهشت بیرون میرفت:

خدا گفت:نازنینم آدم،با تو رازی دارم...

اندکی پیشتر آی.....آدم آرام و نجیب آمد پیش....!!!

زیر چشمی به خدا مینگریست...

محو لبخند غم آلود خدا،دلش انگار گریست....

گفت:نازنینم آدم،قطره ای اشک زچشمان خداوند چکید...

یاد من باش که بس تنهایم...بغض آدم ترکید...گونه هایش لرزید...

به خدا گفت:من به اندازه ی گلهای بهشت...من به اندازه ی عرش....نه....من به اندازه ی تنهاییت ای هستی من دوستت دارم....!!!!

آدم کوله اش را برداشت...

خسته و سخت قدم برمیداشت...راهی ظلمت پرشور زمین....

زیر لبهای خدا باز شنید....نازنینم آدم...

نه به اندازه ی تنهایی من...نه به اندازه ی گلهای بهشت...که به اندازه ی یک دانه ی گندم...تو فقط یادم باش