من پذیرفتم شکست خویش را
پندهای عقل دوراندیش را

من پذیرفتم که عشق افسانه است
این دل درد آشنا دیوانه است

میروم از رفتن من شادباش
از عذاب دیدنم آزاد باش

آرزو دارم توهم عاشق شوی
آرزو دارم بفهمی درد را
تلخی برخوردهای سرد را