شرح حال خود من این واقعا

تهران و بوی ذرّت مکزیکی و غروب

تهران و چند خاطره ی افتضاح و خوب

تهران و خطّ متروی تجریش تا جنوب

این شهر خسته را به شما می سپارمش

،

تهرانِ سکته کرده ی از هر دو پا فلج

تهرانِ وصله پینه شده با خطوط کج

تهرانِ تا همیشه ترافیک تا کرج

این شهر خسته را به شما می سپارمش

،

من روزهای خونی و پر التهاب را

من سطل های سوخته ی انقلاب را

بر سنگ فرش کهنه بساط کتاب را

بوسیدم و برای شما جا گذاشتم

،

من خش خش ِ رفتگر از صبح زود را

سیگار بهمن و ریه ی غرق دود را

من هر که عاشقم شده بود و نبود را

بوسیدم و برای شما جا گذاشتم

،

بلوار پر درخت «ولیعصر» تا «ونک»

نوشابه های شیشه ای و تخمه و پفک

کابوس های هر شبه از درد مشترک

یک روز می رسد که فراموش می شوند .

.

تنهایی ام نشسته میان اتاق ها

بر بیست و هشت سالگی ام جای داغ ها

گریه نمی کنم... همه ی اتّفاق ها

یک روز می رسد که فراموش می شوند !

...

#فاطمه_اختصاری