خونین چشمانم

به آشیانه خونین چشمانم منگر

             مرا دوباره مخوان

                 مرا هوس سفری دیگر نیست

                      به زنجیر شحنه های معذور بسته اند

به آشیانه برنگرد

           تهیست سروده هایت از خاطره کوچ پرستوها

                  بهاران رفته است و دیگر کسی از معاشقه ها شعری نمی سراید

                               چندیست ستون طنین شوق این آشیانه ترک برداشته

                                        فرو می ریزد

هزار سال است و

این طنین شوق نادیده ققنوس وار هیمه فراهم می آورد

کجاست آن باده ؟ بسوزاندم

به آرزوی آغازی دوباره