دلواپس

ستاره ها خاموشند

سحرگاهی در راه نیست

پیر زمان به خواب ، گویی ابدی خویش فرو رفته است

کوهساران با سکوت مرموز خود ، تنها اندکی سکوتم را همراهی می کند

شوق رویشی نیست

نسیمی نمی وزد

دیگر از رخسار شکوفه ها ، بنفشه ها طره ای گشوده نمی شود

آتشین لاله ها به سنگ سیاهی می ماند

و من فتاده ام به راهی که پایان ندارد

دیگر به جای ناز انگشتای بارون

بر سرم سیل بلا می بارد

دیگر مطربان نیز به شهناز شوری عیان نمی کنند

گیسو افشانان ، دامن کشان  در این کوهساران تاریک گذشتند و رفتند

من ماندم و این آشوب آرام و این نگاه دلواپس