درباره من

صبح روز جمعه برای بازدید مجدد از قتلگاه، عازم منطقه شدیم و از سیمهای خاردار گذشتیم و وارد میدان مین شدیم و مسیری در حدود 500 متر را طی کردیم. دوستان به شهید آوینی اصرار میکردند که برگردیم و به جای دیگر برویم. ولی ایشان برای دیدن «قتلگاه» و فیلمبرداری از آنجل خیلی مصر بودند. سه نفر از برادران، جلوتر از ما حرکت میکردند و من نفر چهارم بودم و صدابردار و حاجی به ترتیب پشت سر ما میآمدند و همین طور جلو میرفتیم که یکی مرتبه با صدای انفجار به زمین خوردیم. من به صدابردارمان گفتم «کی مجروح شده؟» گفت: «من» و وقتی نگاه کردم، دیدم از ناحیه پا مجروح شدهاند. عقبتر برگشتم و دیدم شهید آوینی همراه شهید یزدان پرست بر زمین افتادهاند. با اینکه جراحت ایشان شدید بود و از ناحیه پا صدمه خورده بودند ولی ایشان روحیه خیلی خوبی داشتند. من خواستم از صحنه فیلم بگیرم که متوجه شدم دوربین کار نمیکند و ای کاش در آن موقع دوربین کار میکرد و ما آن چهره حاجی را میگرفتیم! چهرهای که یک ذره درد تویش دیده نمیشد. ایشان در لحظات اول، کاملا بهوش بودند و دائما ذکر میگفتند. برادرمان بختیاری به ایشان گفت: «حاجی، چیزی نیست.» ایشان گفتند: «مگر میترسم که شما میخواهید مرا دلداری بدهید؟» در هر حال با روحیه بالایی که داشتند اصلا فکر شهادت ایشان را نمیکردیم و خیلی راحت صحبت میکردند. ولی در دقایق اولیه، خون زیادی از ایشان رفت که بچهها کمک کردند و شریانهای اصلی و د ست ایشان و همچنین محل جراحت شهید یزدان پرست را با کمربند و ... بستند. بعد هم به کمک میلههای آهنی که سیم خاردار به آنها متصل بود و اورکتهای دوستان. برانکار درست کردیم و برگشتیم به طرف عقب. موقعی که میخواستیم ایشان را روی برانکار بگذاریم ایشان اصرار داشتند که من را بر ندارید. من همین جا میخواهم شهید بشوم و مرا به عقب نبرید. این حرف را خیلی با آرامش میگفتند و بعضا ذکر «یا زهرا» را به زبان میآوردند و تا حدود 45 دقیقه، بهوش بودند تا اواخر میدان مین و دیگر از هوش رفتند.  

درج شده در تاریخ ۹۴/۰۶/۲۰ ساعت 22:07

کاربران آنلاین (0)