سکوت من ترانه های بی صداست

معلم پای تخته داد میزد

و دستانش پر از گرد گچ و غم باران و سرمای زمستان بود ...

 

معلم پای تخته داد می زد که « یک با یک برابر هست »

 

و آن آخر کلاسی ها به نیش طعنه و خنده هزاران بار می گفتند :

« یک با یک برابر هست ».

 

از آن آخر کلاسی ها یکی ناگه ز جا برخواست باید که بر می خواست ...

با دلی بشکسته و چشمی غمین... با دستانی پر از عشق و ترک!!!

 

فریاد زد : « اگر یک انسان واحد  ِ یک بود چه ؟ » !!!!

 

- آری - خشمگین فریاد زد :

 

اگر یک با یک برابر بود  ِ چه کس دیوار چین ها را بنا می کرد؟!

چه کس فریاد می زد؟!

 

چه کس فرعون ِ چه کس قارون ِ چه کس شاه و رعیت بود ؟!

 

اگر یک نفر انسان واحد  ِ یک بود چه ؟؟!!

 

آن یکی پر زر و زور و بالا آن یکی دیگر بی چیز بود؟!

 

کدامین یک ز سرمای زمستان ناله می کرد !

و دستان کدامین یک پر از تاول ِ پر از زخم و ترک بود؟!

 

کدامین یک ز شوق ذره ای نان - خشک و سنگین - به شب تا صبح هم

خوابش نمی برد ؟!

 

کدامین یک ز فرط بی غمی دیوانه می شد ؟!

 

 

حال اگر یک نفر انسان واحد یک بود چه ؟؟!!

 

کدام بابای من بود و کدام ارباب او می بود!!!!!!

 

......

 

و حالا این معلم بود

 با چشمان غمگین و پر از اشکش آهسته می گفت ...

  ولی فریاد می زد :

 

بچه ها در جزوه های خویش بنویسید : « یک با یک برابر نیست ... »