نمیدونی

 

 

 

 

 

نمی دونی، نمی دونی

وقتی چشمات پر خوابه

به چه رنگه، به چه حاله

مثل یک جام شرابه

 

نمی دونی، نمی دونی چه عمیقه

چه سخنگو، مثل اشعار مسیحایی حافظ

یه کتابه، یه کتابه

مثل یک جام شرابه

 

نمی دونی، نمی دونی

که چه رنگه، چه قشنگه، رنگ آفتاب بهاره

مثل یک جام بلوره، شایدم چشمه ی نوره

مثل یک جام شرابه

 

نمی دونی که دل من توی اون چشمای شوخت

روی اون برکه ی آروم، یه حبابه یه حبابه

مثل یک جام شرابه

 

نمی دونی و به جز من دگری هم نمی دونه

که یه دنیا، توی اون چشم سیاهه

هرکی گفته، هرکه می گه

همه حرفه، تو رو می خواد بفریبه

جز دل من، جز دل من

که پر از عشق و جنونه

جز دل منکه پر از عشق و جنونه

 

حرف اون چشم سیاهو

دلِ دیگه، نمی دونه

چشم دیگه، نمی خونه

جز دل من، که پر از عشق و جنونه

حرف اون چشم سیاهو

دل دیگه، نمی دونه

چشم دیگه، نمی خونه

 

نمی دونی، نمی دونی

وقتی چشمات پر خوابه

به چه رنگه، به چه حاله

مثل یک جام شرابه

 

شعر: هما میرافشار