هیــچ مگــو

مـن غـلام قمـــرم غیــر قمـــر هیــچ مگو

پیش من جز سخن شمع و شکر هیچ مگو

سخــن رنــج مگو جز سخن گنــج مگو

ور از این بی‌خبری رنج مبر هیچ مگو

دوش دیوانه شدم عشق مرا دید و بگفت

آمـــدم نعـــره مزن جامـه مدر هیـچ مگو

گفتم ای عشق من از چیز دگر می‌ترسم

گفت آن چیـز دگر نیسـت دگر هیچ مگو

من به گوش تو سخن‌های نهان خواهم گفت

سر بجنبان که  بلی جز که به سر هیچ مگو

قمــری جـان صفتـی در ره دل پیـدا شد

در ره دل چه لطیف است سفرهیچ مگو

گفتم ای دل چه مه‌ است این دل اشارت می‌کرد

که  نـه انــدازه تـوســـت ایـن بـگـذر هیـچ مگو

گفتم این روی فرشته‌ست عجب یا بشر است

گفـــت ایـن غیـر فرشته‌ست و بشر هیچ مگو

گفتم این چیست بگو زیر و زبر خواهم شد

گفـت می‌باش چنیـن زیـر و زبـر هیچ مگو

ای نشسته تو در این خانه پرنقش و خیال

خیز از این خانه برو رخت ببر هیچ مگو

گفتم ای دل پدری کن نه که این وصف خداست

گفـت ایـن هسـت ولـی جـان پـدر هیـچ مگـــــو

شعر : مولوی