شماره ناشناس

کل احوالپرسی ما به یک دقیقه نکشید. اما می‌دانید؛ تلفن او مرا به حیرتی عمیق فرو برد. من هیچ زمانی با او «همراه» نبوده‌ام و نیستم. سبک فعالیتی او و نگاهش به مسائل، با سبک و سیره من تفاوت بسیار دارد. اما او 9 سال تمام باید در زندان باشد تا مثل من و مثل هزاران نفر دیگر، با همسرش خرید برود و کودکش را به مدرسه ببرد.

مشغله‌های فراوان این روزها، مرا از حضور در فضای فیس‌بوک، دور کرده است. «تلفن تبریز» دلتنگم کرد. آمدم شما را با دلتنگی‌ام سهیم کنم. صفحه را که باز کردم، استاتوس‌های متعددی درباره موضوع دلتنگی‌ام یافتم؛ خدایا امروز «روز جهانی حقوق بشر» است. «تلفن تبریز» چه شأن نزول عزیزی داشته؛ چیزی که هم «من» و هم «او» غافل بودیم و خبر نداشتیم... .

تبریز برای من شهر رویا، شهر ابهام و اکنون شهر نفرت است... .

به تبریز بگویید، به تلفن‌هایش جواب نخواهم داد به چاپخانه‌ها بگویید، ده دسامبر را از سررسیدهای کشور من حذف کنند؛ ما می‌خواهیم «روز حقوق بشر» را فراموش کنیم. اینهمه دلتنگی بر شانه‌های قامت نحیف ما سنگین است...