فرازهایی از سقای آب و ادب

فرازهایی از سقای آب و ادب نوشته سید مهدی شجاعی

بزرگ ترین موهبت خداوند درحق من آن است که به من رخصت داده است تا حسین را دوست داشته باشم و فدای حسین بشوم...مگر چندنفر در عالم به این افتخار که من رسیده ام نائل شدهاند!...

حسین آینه ی تمام نمای خداوند است و من همه ی عمر کوشیده ام که آینه ی حسین بشوم...

از خودم هیچ نداشته باشم،هیچ نباشم،از خودم خالی شوم و سرشار از حسین،از خودم تهی شوم ولبریز از حسین،فدایی حسین شوم،فناء در حسین شوم و آن چنان شوم که در آینه نیز جز تصویرحسین نبینم... 

عباس مشک را بر دوش میاندازد، دست به زیر آب می آرد و فرا می آرد، تا پیش روی چشم.

عجبا این تصویر اوست در آب یا حسین؟! این دردستهمان لحظه ای است که عباس یک عمر برای رسیدنبه آن تلاش کرده است، این که در آینه نیز جز تصویر حسین نبیند.