مسئله ای کوچک ،فاجعه ای بزرگ(آنا دیلیم)

متاسفانه در بیشترمناطق ایران اقلیتها به زبان فارسی حرف زدن را نوعی پیشرفت و بالا رفتن فرهنگ می دانند مناطق ترک زبان هم از این قاعده نیستند ما در استان زنجان شاهد این تجربه هستیم و جدیدا در میانه هم این تهاجم فرهنگی روز به روزبر دامنه اش افزوده می شود اما آیا این قضیه در کشور ما خود نوعی قوم کشی و از بین بردن یک قوم نیست؟

مشکلی که وجود دارد این است که چرا پدر و مادران ما میخواهند با فرزندان خود به زبان دیگری تکلم نمایند؟ 

سوال من اینجاست زمانی که ما درس میخواندیم رسانه های جمعی به این صورت گسترده نبود و برای اولین با در مدارس با فارسی آشنا می شدیم چگونه توانستیم فارسی را یاد بگیریم و پله پله بالا برویم ولی در زمان کنونی که رسانه های فارسی زبان تسلط کاملی در پر کردن وقت بچه ها دارندو کودکان به راحتی می توانند از این طریق فارسی را یاد بگیرندو صحبت کنند؟؟

وقتی یک فرد فارسی بلد است یک نفر است وقتی در کنار فارسی زبان ترکی را بلد است دو نفر محسوب میشود پس بلد بودن زبان ترکی نوعی برتری محسوب می شود ولی جالب اینجاست به گونه ای فرهنگ سازی شده که این برتری(ترکی بلد بودن)را برای ما نوعی ضعف و کمبود معرفی شده است

نمی دانم شاید با توهین و تحقیر و جوک ساختین برای ترک ها سعی شده است که اعتماد به نفس و خود باوری را از ترک ها گرفته و ترکها برای انکار ترک بودن خود به فارسی حرف زدن روی آورده اند بویژه مادران و دختران(ماداران آینده)که احساسات آنها با این توهین ها فورا جریحه دار شده و سریع تر در مقابل این اهداف تژاد پرستانه فارسی زبانان تسلیم میشوند واین باعث ازبین رفتن زبان ترکی می شود؟

آیا کسی حاضر میشود بدست خودش زبان مادریش را از بین ببرد؟؟؟؟؟؟بعید میدانم