آمریکا به خاطر مذاکرات هسته ای به ایران باخت؟

« در ابتدا می خواهم پیروزی ارزشمند و غرور آفرین تیم ملی والیبال ایران بر ایالات متحده را به تمام ورزش دوستان و علاقه مندان به والیبال تبریک عرض کنم. اما بعد از این تبریک دوست دارم تا تحلیل تمامأ شخصی خود را از دو بازی ایران و امریکا را خدمت شما ارائه دهم. این تحلیل کاملا شخصی بوده و حتما عده ای با آن موافق و حتما عده زیادی با آن مخالف هستند اما باز هم اشاره می کنم که این تحلیل شخصی بوده و نظر هر شخص حداقل برای خودش محترم است. از سویی دیگر من از آن دسته از افراد نیستم که اظهار نظرهای خود را بگذارم و ببینم که در آینده درست از آب در می آید یا خیر. آنها را اعلام می کنم. اگر درست بود به آن افتخار می کنم و اگر اشتباه بود از همه معذرت خواهی. در این مورد هم امیدوارم که در درجه اول این تحلیل درست نباشد که در این صورت از تمام زحمت کشان ورزش و والیبال عذرخواهی می کنم.
اجازه دهید به چهل و اندی سال قبل برگردیم. به آغاز روابط آمریکا و چین. به دیپلماسی مشهور به دیپلماسی پینگ پنگ. دیپلماسی پینگ پنگ به گفت و گوهای پنهانی ایالات متحده آمریکا و چین در اواسط دهه ۱۹۷۰اطلاق می‌شود . در آن زمان دو کشور هنوز روابط سیاسی با یکدیگر نداشتند و برای انجام مذاکرات برگزاری یک تورنمنت پینگ پنگ را بهانه کردند . در مارس ۱۹۷۱ چینی‌ها که در جریان مذاکرات صلح ویتنام گفت گوهایی را با آمریکایی‌ها شروع کرده بودند تیم ملی پینگ پنگ آمریکا را به پکن دعوت کردند . در این تیم تعدادای از دیپلمات‌ها نیز حضور داشتند که مخفیانه با مقامات چینی گفت و گو کردند . این مذاکرات سرانجام به سفر پنهانی هنری کیسینجر مشاور امنیت ملی دولت ریچارد نیکسون به پکن در ژوییه سال ۱۹۷۱ انجامید. امروز و در سال 2015 نیز مذاکرات سختی بین ایران و کشورهای دیگر به رهبری آمریکا برقرار است. ایرانی که برای آمریکا، منطقه و دنیا مانند چین یک کشور اثرگذار و استراتژیک است. پس حتما به نوعی این مذاکرات باید نتیجه ای خوش برای ایالات متحده داشته باشد. آمریکا می خواهد به نوعی در زمین ورزش خود را مغلوب ایران نشان دهد تا تصویر خوب و خاطره انگیزی از خود در ذهن مردم ایران ایجاد کند و این شکست بتواند دو کشور را به نوعی به یکدیگر نزدیک کرده و مذاکرات را که در روزهای سرنوشت ساز خود است به هدف برساند.
آمریکا در بازی برابر ایران در هر دو دیدار، چهره قدرتمند گذشته را نداشت و با اشتباهات بسیار بازی را واگذار کرد. اشتباهات بالا در سرویس، در دریافت، حتی توپهای برگشتی ساده را به سادگی به بیرون هدایت می کردند. مربی تیم تمایل زیادی به استفاده از ویدئوچک نداشت و در زمان های استراحت نیز چندان به دنبال حل مشکلات تیم نبود. دفاع وسط این تیم هم زیاد فشاری به خود برای رسیدن به دفاع های کناری و انجام دفاع مناسب نمی آورد. همه اینها درباره تیمی است که قهرمان جهان، المپیک و لیگ جهانی شده و بارها و بارها در ورزشگاه هایی با این جمعیت بازی کرده، برده و قهرمان شده است. شاید تحت اثر جمعیت بودن و اشتباهات زیاد داشتن برای یک تیم معمولی، عادی به نظر برسد ولی آمریکا یک تیم معمولی نیست. 
به نظر من، آمریکا از این دو بازی برای پیشبرد مذاکرات با ایران بهره گرفته است و به نوعی تیم خود را فدای سیاست خود کرده است. همانطور که شاید بقیه تیم ها لیگ جهانی را برای خیلی چیزها فدا می کنند مانند جوان گرایی، آماده شدن برای مسابقات دیگر و کسب تجربه و یا آلمان که اصلا در این بازیها شرکت نکرد تا در مسابقات اروپایی حضور داشته باشد، آمریکا نیز این دوبازی را فدای سیاست خود کرد. حال باید نشست و دید، اگر ایران توانست با لهستان با این اقتدار بازی کرده و پیروز شود و امریکا نیز در مقابل لهستان مانند بازی با ایران اینقدر دست و پا بسته باشد، پس این پیروزی از توان بالای ایران و ضعف آمریکا ناشی می شود اما اگر بازی های اینده ایران و امریکا برابر لهستان به گونه ای دیگر باشد، کمی باید به این دیدار با دیده تردید سیاست زدگی نگاه کرد.

محمد حسین انصاری