ترانه با تو می خندد

کجایی هم نشین لحظه های داغ و تبدارم؟

ببین رفتی ومن با ابرها تا گریه می بارم

تصور کردنت تنهاامیدم هست می دانی؟

اگر شاعر شوی،می بینی ام با ماه بیدارم

بیا یک لحظه،فروردین چشمانم !خدایم شو

که تا پاییز سالی نانوشته فکردیدارم

هزاران چشمک مبهم ،هزاران قصه ی بی تو

هزاران خنده مرده،نمیدانم چه بشمارم؟

ترانه با تو می خندد،غزلها در نگاهت مست

سپیدی از تو موزن شدومن تک بیت بیمارم

مرادرشهرآدمهارهاکردی ومن بی تو

فقط یک دفتر شعر وکمی هم قاصدک دارم

شبیهه نقطه چینم که فقط پرمی شوم باتو

برو انگاربایدبی نهایت نقطه بگذارم