گفت و گو

گفت روزی به من خدای بزرگ
نشدی از جهان من خشنود

این همه لطف و نعمتی که مراست
چهره ات را به خنده ای نگشود

این هوا،این شکوفه،این خورشید
عشق،این گوهر جهان وجود

این بشر،این ستاره،این آهو
این شب و ماه و آسمان کبود

این همه دیدی و نیاوردی
همچو شیطان،سری به سجده فرود

در همه ی عمر جز ملامت من
گوش من از تو صحبتی نشنود

این زمان هم در استانه ی مرگ
بی شکایت نمیکنی بدرود

گفتم:آری درست فرمودی
که درست است هر چی حق فرمود

خوش سرایی ست این جهان،لیکن
جای آزادگان درآن فرسود

جای اینها که بر شمردی،کاش
در جهان ذره ای عدالت بود