کاش بودی!
که مرا درک کنی
کاش بودی!
که به حرف دل من گوش کنی
لحظه ای!
ثانیه ای!
باشی تو
وسپس باز مرا ترک کنی.
کاش می شد که بیایی اینجا
نه برای همه ثانیه ها!
فقط!
اندازه یک تنهایی.
پدر ای مرهم درد دل من
یاد تو گرمی سرد دل من
پدر ای حجم حضورت خالی
دست تو سبزی زرد دل من
کاش بودی!
که سرم بگذاری روی زانوی پر از مهر خودت
وبه دستی که نفهمیدم چیست.
بکشی دست به موهای پریشانی من.
کاش بودی که به تو تکیه کنم
پشت من باشی و حامی دلم
دست بر شانه من بگذاری
پر کنی خانه خالی دلم
کاش بودی!
که امیدم بخشی در هجوم همه حادثه ها
کاش بودی!
که برانی یاءسم از سیاهی همه ثانیه ها
ولی افسوس که جایت خالیست
جای آن تکیه گه شانه من
وحضور سبزت
آرزوییست
در این خانه ویرانه من