متن ادبی ، شعر و دلنوشته های : ولادت حضرت امام علی بن موسی الرضا علیه السلام

امشب، از زمین مدینه خوشه های طهارت می روید و از دیده ستارگانش، عفت پارسایانه.

مدینه، شاهد رحمانی ترین شب خداوند است. امشب تمام ارواح خجسته و جان های وارسته، به طواف پردیس مصفای کاظمیه می شتابند. این بشارت قدوم ثامن آل رسول است که سماواتیان را به وجد آورده و شادمانی را به میهمانی چشمان ملائک برده است.

شب میلاد پرخیر گوهری از جنس تقوای بلورین کاظم و علم لدنی و بی انتهای علی علیه السلام است. این کودک پاک سرشت که در پرنیان وجود نجمه خاتون بالیده و زبان را به تسبیح و تهلیل الهی تبرک کرده، عالم آل محمد صلی الله علیه و آله است که جدش امام صادق علیه السلام ، آن همه آرزوی طلوع انوارش را می کرد؛ ستاره ای که کهکشان علوم را مجذوب عظمت خویش کرده است و مدعیان فقه و کلام و شریعت را متحیر حکمت بالغه اش.

آینه داری که کرامت و بزرگواری اش، تجلی گر اوصاف پاک الهی است.

امام رئوف

یا معین الضعفا! از کرامت و مسکین نوازی ات بسیار شنیده ایم. شنیده ایم به عرق شرم بر جبین حاجتمند راضی نگشتی و کیسه انعامی ات را از پس پرده، در دستان نیازمندش نهادی!

از جودت شنیده ایم که به شیوه اجداد پاک روان خود، با غلامان و خدمت کارانت بر سر یک خوان می نشستی و بهترین های سفره ات را پیش کش فقیران و بیچارگان می کردی.

ای میهمان غریب توس! جان شیفته عاشقان تو، از حلاوت میلادت، آرام از کف داده است و آنان بار دل را به آستان قدس رضوی ات عرضه کرده اند. می دانیم که عنایتی از تو، از دریای شفاعت سیرابمان خواهد کرد، شفای دردهایمان خواهد شد و گره از دست های بسته مان خواهد گشود. پس ای کریم! به آن همه لطف، دلدادگان درگاهت را بنواز!

و سلام بر تو، آن دم که طلوع مشرقی ات، جان عالم را به بشارتی لم یزلی، سبز می دارد و صدای گریه ات در خانه امام کاظم علیه السلام ، دامنه ای از شعف را برای همیشه رقم می زند.

سلام بر تو که گستره خِلقت، جز با حضور روشن تو تکامل نمی گرفت و اهل بیت روشنایی، جز با وجود بی نهایت تو، خدا را برای همگان ترسیم نمی کرد.

رأفت و مهربانی، از قلب آسمانی تو سرچشمه می گیرد و بزرگی و بی کرانگی، در امتداد تو جریان دارد.

ولایت، هدیه روشن و اساس عنایت خداوندی است بر خلق. و تو نماد مهربانی خدا با کائناتی. قدم در عالم خاک می گذاری؛ تا به یمن آمدنت، مدینه های جهان، ممتد بمانند و حیات ادامه داشته باشد.

بنیان گذار سلسله تکامل دل ما

یا انیس النفوس! خوب می دانیم که آرامش ایران، مدیون حضور تو در خراسان است و قبله گاه آمال شدن این سرزمین، تنها وابسته به تبسم کروبی تو در مشرق زمین است.

آمده ای تا پویاترین عشق را در دل ما بانی باشی و سلسله تکامل را بنیان گذار!

غریب توس

امروز از سبزترین روزهای خداست؛ روز شکوفایی تو در دامن نجمه خاتون؛ روز لبخند امام کاظم علیه السلام ؛ روز آرامش زمین؛ روز پشتوانه دار شدن عشق و روز قرار تمام آهو دلانی که در محبت ولایت، سایه بانی از جنس عبودیت دارند. آمدنت با شکوه و میلادت خجسته باد، ای غریب توس!

بیت هشتم

بیت اول‌، به کوچه ها دستی، پخش می کرد نان گندم را 

کیسه ای روی دوش خسته ی او، فتح می‌کرد قلب مردم را 

بیت دوم‌، گُلی که در تشتی، جگرش تکّه تکّه شد، پاشید 

آسمانِ حضور خود را ریخت، تا که نوشید زهرِ کژدم را 

بیت سوم‌، دو چشم عاشورا، روی دشتی پر از تن خورشید 

آب می سوخت در نگاه فرات، مثل آتش که سوخت هیزم را 

بیت چارم ز خیمه ها می دید، دست و سر را که خاک می بوسید 

اسب عبّاس را که بی تن پوش، می زد از درد، بر زمین سُم را 

بیت پنجم که در شبانه ی جهل، می نشانَد چراغ دانش را 

ذهن شب را به آسمان می بُرد، به زمین می کشید انجم را 

ششمین بیت دفتر هستی، شیعه را در صداقتی روشن‌ 

روی لب های علم حل می کرد، سختی جدول تبسّم را 

بیت هفتم به پشت میله ی حبس، کاظم غیظ های موسایی‌ 

از مدینه بهار ایمان کرد، سینه ی توس را، دل قم را 

بیت هشتم‌، نه‌، قبله ی هفتم‌، بیتی از چلچراغ و آیینه‌

می توان باز کرد بر خورشید، در حریم تو بیت هشتم را 

غلامرضا شکوهی