ساعت 1 بامداد

در ایام عید شبی میهمان یکی از اقوام بودم و از این که برخی دیگر از میهمانان مشغول بازی با گوشی همراهشون بودند والبته مزاحم خواب بنده، کلافه بودم چون باید صبح زود برای ادای نماز جماعت به مسجد می رفتم در میان این افکار پریشان بودم که در اتاق به صدا درآمد و یکی از این مادرهای بسیار دلسوز امروزی! وارد اتاق شد در حالی که تو دستش مسواک و خمیر دندانی بود و به فرزند نوجوانش گفت که مسواک یادش نره، با خود گفتم ای کاش این پدر و مادرهای بسیار دلسوز که طاقت پوسیدن دندان های بچه هاشونو ندارن کمی هم به فکر قبرو قیامت اونا بودن تا شاهد عذابهای دردناک دلبندانشون نباشن

با این افکار به خواب رفتم. برای نماز صبح که بیدار شدم همه خواب بودن و کسی کس دیگرو برای نماز صبح بیدار نکرد. حتی اون مادری که نگران پوسیده شدن دندان عزیزش بود.!!!

به یاد این آیه شریفه افتادم که:

« یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا قُوا أَنفُسَکُم وَأَهلِیکُم نَارًا وَقُودُهَا النَّاسُ وَالحِجَارَةُ عَلَیهَا مَلَائِکَةٌ غِلَاظٌ شِدَادٌ لَا یعصُونَ اللَّهَ مَا أَمَرَهُم وَیفعَلُونَ مَا یؤمَرُونَ(التحریم/6)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید خود و خانواده خویش را از آتشی که هیزم آن انسانها و سنگهاست نگه دارید؛ آتشی که فرشتگانی بر آن گمارده شده که خشن و سختگیرند و هرگز فرمان خدا را مخالفت نمی‌کنند و آنچه را فرمان داده شده‌اند (به طور کامل) اجرا می‌نمایند!

فاعتبروا یا اولی الابصار