آسمان آبی من....

تو هم امروزماتم گرفتی...از تن پوش سیاهت فهمیدم.

تو هم امروز گریستی...از باران اشکهایت فهمیدم.

دیری است پشت در بسته بغضت نشسته ام.میدانستم که این بغض میشکند.

شکستنی آخر میشکند.

دانه دانه اشکهایت را میبوسم.اشک را باید بوسید.

عطر غصه هایت را میبویم.عطر غصه ها را باید بویید.

باید فهمید...

باران را نه میشود به آب تشبیه کرد نه به اشک.چیزی است در بین این دو.

اشک یعنی پاکی.احساس.آب یعنی زندگی.

پس باران یعنی:پاکی.احساس.زندگی...

یعنی همه چیز...

در پی شلاق غصه هایت گونه هایم سرخ شد.از خوابی عمیق برخواست.

قدم به قدم با تو پیش رفت.به سالیان دور رسید.

به آنجا که باران زیباترین شعر بود.روزهای بارانی قشنگ ترین روزها بود.

در گوشه ای مات و مبهوت این زیبایی میشدم.

دلم میگرفت.قطره اشکی میچکید.واین اشک در انبوه اشکهای تو گم میشد.

من در روزهای بارانی آزاد بودم.

آزاد چون قطره اشکی که میچکد و به راه رفتنش آزاد است.

امروز من و آسمان همدردیم.باران یعنی :همدردی آسمان با دلهای غمگین

باران یعنی:سبک شدن.باران رازی است بین من و آسمان

باران یعنی تفاهم.تفاهم من و این پهنای آبی رنگ.

چه خوب است آدمی با یک بی انتها به تفاهم برسد.

و امروز هوا بارانی است...ای کاش آسمان دیدم مه آلود نبود.