تو به پهناوری همه جهان هستی.

انسان از بیرون قطره ای کوچک بنظر می رسد

اما ازدرون کاملا متفاوت است. در دنیای درون،

انسان همچون دریاست. ما به این دلیل از بیرون یک

قطره کوچک جلوه می کنیم که فقط بدن ما دیدن می شود.

اما از درون، وقتی در وجود خویش ریشه بدوانی و بر آن

متمرکز شوی، وقتی در سکوت محض وضوح و شفافیت

پدید آید، وقتی در مراقبه عمیق بتوانی واضح و

روشن ببینی، وقتی تمام گرد و غبارها و ابرهای امیال

و آرزوها و افکار ناپدید شده باشد، ناگهان از خودآگاهی

خویش آگاه می شوی نه از جسم و بدن. در حقیقت،

تو در آن لحظه جسم و بدن خود را فراموش می کنی.

نه فقط بدن، بلکه ذهن را نیز فراموش می کنی.

در آن لحظه از خودآگاهی بی حد و مرزی آگاه می شوی.

آن خودآگاهی بی حد و مرز، آن خودآگاهی دریاگون،

وجود حقیقی ماست. ماهیت ماست.

ما از آنچه در ظاهر بنظر می رسیم نیستیم.

پس فریب ظاهر را مخور. فریب آنچه را که در آیینه

می بینی مخور، زیرا آیینه فقط می تواند جسم تو را بنمایاند.

تو باید زنگارهای آیینه درون خویش را بزدایی تا بدانی

که چقدر وسیع و پهناوری.

تو به پهناوری همه جهان هستی.