باران که شدی، پیاله ها را نشمار...

باران که شدی مپرس ، این خانه ی کیست..

سقف حرم و مسجد و میخانه یکیست..
 
باران که شدی، پیاله ها را نشمار...

جام و قدح و کاسه و پیمانه یکیست...

باران ! تو که از پیش خدا می آیی

توضیح بده عاقل و فرزانه یکیست...

بر درگه او چونکه بیفتند به خاک

شیر و شتر و پلنگ و پروانه یکیست

با سوره ی دل ، اگر خدارا خواندی

حمد و فلق و نعره ی مستانه یکیست

این بی خردان،خویش ،  خدا می دانند

اینجا سند و قصه و افسانه یکیست

از قدرت حق ، هرچه گرفتند به کار

در خلقت حق، رستم و موریانه یکیست
 
گر درک کنی خودت خدا را بینی  

درکش کنی , کعبه و بتخانه یکیست