در گلستانه

دشت هایی چه فراخ

کوه هایی چه بلند

در گلستانه چه بوی علفی میآمد

من در این آبادی

پی چیزی میگشتم:

پی خوابی شاید

پی نوری

ریگی

لبخندی.

پشت تبریزی ها

غفلت پاکی بود

که صدایم میزد.

پای نیزاری ماندم/باد میآمد/گوش دادم:

چه کسی با من/حرف میزد؟

راه افتادم.

یونجه زاری سر راه.

بعد جالیز خیار

بوته های گل رنگ

وفراموشی خاک.

لب آبی

گیوه ها را کندم/ونشستم/پاها درآب:

من چه سبزم امروز

وچه اندازه تنم هوشیار است

نکند اندوهی/سر رسد از پس کوه.

چه کسی پشت درختان است؟

هیچ................

ظهر تابستان است.

سایه ها میدانند.که چه تابستانی است.

سایه هایی بی لک

گوشه ای روشن وپاک

کودکان احساس/جای بازی اینجاست.

زندگی خالی نیست:

مهربانی هست/سیب هست/ایمان هست.

آری

تا شقایق هست/زندگی باید کرد.

در دل من چیزی است

مثل یک بیشه ی نور

مثل خواب دم صبح

وچنان بی تابم

که دلم میخواهد.

بدوم تا ته دشت

بروم تا سر کوه.

دورها آوایی است.

که مرا میخواند.........