نور باش

انسان معمولا در تاریکی بسر می برد.

تاریکی یک ضرورت اساسی برای رشد است.

درون رحم مادر تاریک است. این تاریکی لازم است

زیرا نور ممکن است رشد جنین را مختل کند.

جنین بسیار حساس و ظریف است و به محیطی

تاریک برای رشد نیازمند است. او بیست و چهار ساعت

شبانه روز را در شکم مادرش می خوابد. در آن نه

ماهی که جنین در شکم مادرش بسر می برد،

پیوسته در حال رشد است و نباید هیچ اخلالی در آن

ایجاد کرد وگرنه انرژی او منحرف می شود.

همه چیز ابتدا در تاریکی رشد می کند.

بذر درون سوراخ تاریکی که قبلا کنده اند قرار می دهند.

اگر بذر را روی زمین بکارند ممکن است از رشد باز بماند،

زیرا در برابر نوری شدید قرار می گیرد. بذر به دل زمین

نیاز دارد تا درون آن رشد کند، زیرا آنجا تاریک است.

آنگاه بذر شروع به رشد می کند و به سطح زمین

بالا می آید. سپس رو بسوی خورشید و ماه و ستارگان

اوج می گیرد. نوزاد متولد می شود. جسم او نور می بیند

اما روحش همچنان در تاریکی می ماند. و این تاریکی را

تنها از راه مراقبه می توان بر طرف کرد. پس مراقبه تو را

دوباره متولد می سازد. در نخستین تولد، جسم تو متولد

می شود و در دومین تولد روح تو. جسم تو در زمین و در نور

قرار دارد. اینک به زمین دیگری نیاز داری تا روح و روانت

نیز نور ببینند. نور نام دیگر هستی است. آنگاه که تو در

این نور متولد شوی، روشنی می یابی. تو و نور دو چیز

جدا از هم نیستید. تو مشاهده کننده نیستی و نور

مشاهده شونده نیست.

تو با نور یکی شده ای، خود نور هستی.