به نام من

 

ننویس از این به بعد تمام بغض هایت را

 

اشک هایت رانرسیدن هایت را

 

نبودن ها را، نشدن ها را

 

دلتنگی ها، حالهای خراب، اوقات غبار گرفته را

 

چشمان بارانی ات را ننویس به نام من!

ننویس پای دل خسته ام! همان که خسته اش کردی...

 

از خودت، از خودش و از خدایش!

 

ننویس پای بغض دلی که دوست داشتنش را

 

دیدی و راضی به دیدن غروبش شدی!

اگرچه راضی به غروبش کردی؛

 

اگر چه آنچه تو کردی، فقط زمانی التیام می یابد که

 

پیمان ها گسسته و یاران از یاد رفته باشند...

 

لیک، سَرِ این سخن را تا روزی معلوم

 

که من می دانم و خدا گم خواهد کرد!

 

بی انصاف بودن که شاخ و دم ندارد جانم.. دارد؟!

 

خود رابه آن راه زدن، یک حواسِ پرت می خواهد

 

که تو داری!می دانم که تو

 

آنچه که کردی را به یاد نخواهی آورد

 

و هر چه شد، به پای دل خسته ای که

 

با تمام خستگی، هنوز هم دوستت دارد

 

که تو دوست داشتنش را باور نخواهی کرد

 

خواهی نوشت..

 

پس بگذار آنچه در حقت کرده ام،

 

زین پس، بین من و خدا مستور بماند

 

تو اسمش را بگذار نفرین و بعدها هر چه شد،

 

بنویس پایِ... پایِ لنگِ دلِ خسته ام

 

من اما اسمش را می گذارم عشق

 

می گویم آنچه که باقی خواهد ماند، جز "عشق" نیست

 

تو که هم از درک حالم عاجزی،

 

هم از التیام زخم هایی که سر پنجه خودت بر جای

 

گذاشته،

 

هم از باور سخن هایی که از عشق بی حدم نشات

 

 

گرفته اند، نه از زبان و دهانم!

 

عاجزی، چرا که در کلام های گفته و نگفته ات

 

یک "من"

 

یک منِ بزرگ

 

یک منِ بزرگ تر از تمام آرزوهای دو نفره مان؛

 

جا خوش کرده است!!

 

چون دملی چرکین آمد و

 

حال رابطه و عشق را به هم زد و رفت..

 

لکه ننگی شد بر صورتمان

 

و داغ بزرگی بر دلهامان

 

این "من" همان متهمی است

 

که نخواهی گذاشت هرگز جرمش محرز شود

 

این "من" ی که در سخن هایت پیدا شد و

 

بعض شد و نشست کُنج گلوی غم بارم...

 

از "ما" به "من" رسیدن، فاجعه عمیقی است؛

 

که در عشق رخ داده است..

 

جز این است؟

 

سربسته می گویم اگرچه در نگاهت،

 

مقصر تمام اتفاقات عمرت، زین پس منم؛

 

اما تو خودت را باخبر کن

 

که خدای تو فرمود:

 

وَمَن یَعمَل مِثقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا یَرَهُ

 

بر گردن هر کس بندی است،

 

که سمت دیگرش به اعمال او بند است...

 

نه به نفرین دیگری!

 

آنان که عاشقند  آنان که بسیار عاشقند

 

و آنان که از جام دیوانگان نوشیده اند، بهتر می دانند

 

که دل عاشق را از کینه نصیبی نیست

 

اگرچه دلگیرند و متهم

 

اما تا آن سوی ابد هم

 

دلشان شور لبخند لیلایشان را خواهد زد


 چون دوستش دارم،

 

حالش بد است...! و هرگز با خود نیندیشید،

 

که چون "دل" شکست، حالش بد است...