سنگ آفتاب

 

بیدی از بلور، سپیداری از آب،

 

فواره‌ای بلند که باد کمانی‌اش می‌کند،

 

درختی رقصان اما ریشه در اعماق،

 

بستر رودی که می‌پیچد، پیش می‌رود،

 

روی خویش خم می‌شود، دور می‌زند

 

و همیشه در راه است:

 

کوره راهِ خاموشِ ستارگان

 

یا بهارانی که بی شتاب گذشتند،

 

آبی در پشت جفتی پلک بسته

 

که تمام شب رسالت را می‌جوشد،

 

حضوری یگانه در توالی موج‌ها،

 

موجی از پس موج دیگر همه چیز را می‌پوشاند،

 

قلمرویی از سبز که پایانش نیست

 

چون برق رخشان بال‌ها

 

آنگاه که در دل آسمان باز می‌شوند،

*

کوره راهی گشاده در دل ِ بیابان

 

از روزهای آینده،

 

و نگاه خیره و غمناک شوربختی،

 

چون پرنده‌ای که نغمه‌اش جنگل را سنگ می‌کند،

 

و شادی‌های بادآورده‌ای که هم‌چنان از شاخه‌های پنهان

 

بر سر ما فرو می‌بارد،

 

ساعات نور که پرندگانش به منقار می‌برند،

 

بشارت‌هایی که از دست‌هامان لب پر می‌زند،

*

حضوری هم‌چون هجوم ناگهانی ترانه،

 

چون بادی که در آتش جنگل بسراید،

 

نگاهی خیره و مداوم که اقیانوس ها

 

و کوه‌های جهان را در هوا می‌آویزد،

 

حجمی از نور که از عقیقی بگذرد

 

دست و پایی از نور، شکمی از نور، ساحل‌ها،

 

صخره‌ای سوخته از آفتاب، بدنی به رنگ ابر،

 

به رنگ روز که شتابان به پیش می‌جهد،

 

زمان جرقه می‌زند و حجم دارد،

 

جهان اکنون از ورای جسم تو نمایان است،

 

و از شفافیت توست که شفاف است.