آنکه دوسش داشتم

آنکه دوستش داشتم

پرنده ای بود

بر شیار گونه هایش رد پای آسمانی

رو به جایی که خود هم نمی دانست

خودنمایی می کرد!

و من خود را به ندیدن می زدم!

آنکه دوستش داشتم

مسافری بود

همیشه در دست‌هایش چمدانی و

در جیب هایش بلیطی برای نماندن بود

اما از لب هایش حرفی از رفتن نمی ریخت!

آنکه دوستش داشتم

رگ خوابم را در دست داشت

و با همان دست‌هایی که همیشه

بوی نرگس می داد

دست بر موهایم کشید و از رفتن گفت...

اما در دست‌های من زنجیری نبود

آغوشم قفسی با خود نداشت و

بوسه ام بر لبانش مهر سکوتی نشد!

فقط لحظه ای نگریستمش و

تنها بر زانوانش گریستم

تنها گریستم و گریستم و او

بر رودخانه ی اشک‌هایم

قایقی به آب انداخت

و از هر آه تلخ و سردم

بادبانش را جانی دوباره بخشید!

آنکه دوستش داشتم

شبی تمامی زیباییش را در کوله باری ریخت و

بی آنکه حتی نگاهی

به آن که پشت سرش

کاسه ای آب در دست نگرفته بود انداخته باشد

رفت و رفت...

و در پی یافتن آنچه خود هم نمی دانست

ذره ذره زیبایی اش را

در خاک خدا جای گذاشت!

 
آنکه دوستش داشتم

از ابتدا برای رفتن آمده بود

و برای ماندنش

به همراه من

نه زنجیری بود

نه قفسی

و نه حتی کاسه آبی برای بازگشتن...

و همانگونه که همیشه دوست می داشت مثل همه شد

و به باد سپرد عطر نرگسی دستانش را...